نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار حقوق دانشگاه امام صادق(ع)، تهران، ایران
2 دانشجوی دکتری حقوق دانشگاه امام صادق(ع)، تهران، ایران
چکیده
امروزه یکی از عواملی که سلامتی شهروندان را به مخاطره افکنده، آلودگی هواست از همین رو یکی از نتایج حق بر حیات و به عنوان یکی از حقوق بنیادین بشر، «حق بر هوای پاک» محسوب می گردد. در این راستا دولت، موظف به تأمین و تضمین حق بر هوای پاک برای شهروندان میباشد و باید نقش گستردهای شامل تعهد نسبت به جلوگیری از فعالیت هرگونه منبع آلاینده و حمایت از آسیبدیدگان ناپاکی هوا داشته باشد و ضمنا به لوازم آن پایبند بماند. به عبارت دیگر از یک سو باید بدونهرگونه تبعیض و تبصرهای در اجرای قوانین و مقررات مرتبط به هوای پاک، سلامت کل افراد جامعه را مدّ نظر قرار بدهد و از سوی دیگر باید با استفاده از صلاحیت تنظیمی، بستر مناسبی برای بقای این حق فراهم کند و ناقضان را بنحو موثر مجازات نماید. برای تحقق این مهم، نیازمند سیاستگذاری جامع، قوانین و مقررات منسجم و قاطع هستیم. به این ترتیب دولت، در راستای ابلاغ «سیاستهای کلی محیط زیست» ( 26/8/1394) لازم است با ارایه لایحه و اصلاح آییننامهها، ضمن تکمیل خلأ قانونی، ضمانت اجرای کافی برای تضمین هوای پاک را لحاظ نماید. در این مقاله نگارندگان با در نظر گرفتن مبانی حقوقی استفاده از هوای پاک به این سوال پاسخ خواهند داد که «دولت در قبال حق بر هوای پاک چه تعهداتی را بویژه در عرصه قانونگذاری بر عهده دارد؟.» در این راستا قوانین و مقررات موجود مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتهاند.
کلیدواژهها