نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
دکتری حقوق عمومی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده
شهروندی یک رابطه حقوقی میان شهروندان و دولت، بر مبنای عضویت در یک نظام سیاسی از طریق تابعیت است. حقوق شهروندی مجموعه‌ای از حق‌ها و امتیازاتی است که در نظام حقوقی یک کشور به شهروندان تعلق می‌گیرد این حق‌ها برای همه شهروندان به‌طور برابر مقرر شده است و ضامن حفظ حقوق آن‌ها در برابر تعدیات دولت و دیگر گروه‌ها و طبقات قدرتمند اجتماعی است. پناهنده بر پایه کنوانسیون مربوط به وضعیت پناهندگان، شهروندی است که برای فرار یا ترس از آزار و اذیت نژادی، مذهبی، قومی و ملیتی یا برای عضویت در یک گروه اجتماعی خاص یا داشتن عقاید سیاسی بیرون از کشوری که پیش‌تر در آن بوده به سر می‌برد و محروم از حمایت دولت متبوع خود است و از سوی دیگر از آنجاکه تابعیت کشور پناهنده‌پذیر را ندارد از حقوق شهروندی در آن کشور محروم است. البته محرومیت پناهنده از حقوق شهروندی در کشورهای توسعه یافته متفاوت از کشورهای در حال توسعه است. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی در پی پاسخ به این پرسش است که در شرایطی که پناهنده از حقوق شهروندی برابر با دیگران در کشورهای میزبان برخوردار است آیا پناهندگان تمایل به بازگشت به کشورهای مبدأ خود را دارند؟ یافته‌های پژوهش حاکی از آن است در کشوری که پناهندگان می‌توانند از حقوق شهروندی برای برخورداری از یک زندگی مناسب بهره‌مند باشند، بدون در نظر گرفتن اینکه آیا شرایطی که باعث جابجایی آن‌ها شده است، از بین رفته است یا خیر، تمایل دارند که باقی بمانند.
کلیدواژه‌ها
)